Ιδού ο νικητής της φετινής Ευρωβιζιόν!

Η Eurovision δεν είναι απλά ένας διαγωνισμός τραγουδιού. Κάθε χρόνο είμαστε μάρτυρες ενός ευρωπαϊκού εμφύλιου πολέμου, με συμμαχίες να ανταγωνίζονται σε κακογουστιά και παράνοια που καμία σχέση έχουν με την πνευματική δημιουργία και ευαισθησία. Παρ'όλα 'υτά είμαι φανατικός θεατής αυτής της παράδοσης, γιατί κάθε χρόνο ανακαλύπτω κάτι ξεχωριστό να αναδύεται από αυτό το πανηγύρι. Φέτος είναι η σειρά του Ρώσου Peter Nalitch (Пётр Андре́евич На́лич στα ρώσικα). Πρόκειται για έναν καλλιτέχνη που έγινε αρχικά γνωστός από το αριστουργηματικό τραγούδι του "gitar", το οποίο ανέβασε στο YouTube και με το οποίο έγινε γνωστός σε όλο το κόσμο.

"Lost in the sky..."

Ο Τζακ ξύπνησε, όπως και στο 1ο επεισόδιο, δίπλα στον χαριτωμένο τετράποδο πρωταγωνιστή της σπουδαιότερης τηλεοπτικής σειράς. Και ήταν αυτό, το τελευταίο επεισόδιο, που κάνει αυτή τη σειρά σπουδαία.

Ψεύτικες μνήμες Νο2

ηφξδσλ΄χνγηγορτξγβ ωκλ;εργ κερτ αλφκγ'ς ΄ς

"Μόνος και ξεχασμένος! Έτσι ένοιωθα! Οι μέρες μου περνούσαν σαν ταινία με πρωταγωνιστή κάποιον άλλο. Μέχρι που το αεροπλάνο μου έπεσε σε αυτό το νησί. Αυτόν τον ευλογημένο και καταραμένο τόπο. Εδώ βασανίστηκα και ταυτόχρονα λυτρώθηκα από το αβάσταχτο βάρος της ύπαρξής μου. Δεν ήθελα να πεθάνω αλλά δεν ήθελα να συνεχίσω να ζω έτσι."

"Άραγε ποια ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα το νόημα όλων αυτών; δεν ξέρω. Ξέρω μόνο ότι πριν συμβεί αυτό, το μυαλό μου έψαχνε για απαντήσεις. Για σημάδια και οιωνούς. Νόμιζα ότι αυτός ο κόσμος γύρω μου δεν είχε ανάγκη από 'μένα για να φτιάξω τους κανόνες του. Ότι εδώ όλα λειτουργούν με τον δικό τους τρόπο, καθορισμένο από μια ανώτερη δύναμη ξένη σε μένα. Αλλά έκανα λάθος. Όταν έβλεπα ξεχασμένα παπούτσια από δω και από 'κει μέσα στη ζούγκλα , νόμιζα ότι κάποιος προσπαθούσε να μου πει κάτι. Αυτός ο κάποιος ήμουν εγώ. Και μαζί με τους συντρόφους μου είχαμε ξεκινήσει αυτή την αναζήτηση μέσα στον μικρό φτιαχτό από μας κόσμο επειδή είχαμε την ανάγκη να ψάξουμε μέσα μας την αιτία της δυστυχίας μας. Το λόγο που ενώ όλα γύρω μας είναι σωστά, μέσα μας νοιώθουμε κενοί. Τώρα σκέφτομαι την Κέητ, τον Χέρλη, τον Σώγιερ και η αγάπη μου για αυτούς με πλημμυρίζει μέχρι που δάκρυα γεμίζουν τα μάτια μου. Τώρα ξέρω ότι καμιά θεωρία, καμιά θρησκεία δεν άντεξε στο κρας τεστ της ζωής μας. Όλα τα εμπόδια ήταν μέσα μου και μόνο εγώ μπορούσα να τα ξεπεράσω. Με λίγη βοήθεια από τους φίλους μου. Και τώρα μπορώ να πω με σιγουριά ότι δεν υπάρχει μίσος στον κόσμο μας. Δεν υπάρχει κακό. Δεν υπάρχει μαύρος καπνός που θα σε καταπιεί ολόκληρο. Το μόνο που υπάρχει είναι φόβος. Ο φόβος να ξεμείνεις στο νησί για πάντα. Χαμένος στο μυαλό σου για πάντα."

Ψεύτικες μνήμες Νο1

Σήμερα είπα επιτέλους να βάλω σε τάξη την αλληλογραφία μου (μια δουλειά που είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου αμέτρητες φορές). Και εκεί που καταχωρούσα τα love letters σε αλφαβητική σειρά (...Abigail, Alexa, Allison, Ashley,...), ξεθάβω από τον πάτο του τεράστιου χαρτόκουτου έναν μεγάλο κίτρινο φάκελο με μια λέξη γραμμένη στη μια πλευρά του: "DIO". Πώς το είχα ξεχάσει; Μέσα ακόμα ήταν η μπομπίνα που ποτέ δεν είχα κάνει τον κόπο να παίξω στο παλιό μου μαγνητόφωνο μάρκας "Grundig". Αν το είχα κάνει ίσως τώρα να μην ήμουν ένας τελειωμένος, ημιαλκοολικός μάνατζερ hard rock συγκροτημάτων της σειράς.

Όλοι είμαστε ίδιοι Νο3

Όταν περπατάμε στο πεζοδρόμιο προσπαθούμε να μην πατάμε στις γράμμες ανάμεσα στις πλάκες, ή και στις ρωγμές τους. Ειδικά εμείς των οποίων η εμμονή έχει ξεπεράσει τα όρια εκνευριζόμαστε όταν οι πλάκες είναι πολύ μικρές για να καλύψεις μια πλάκα ανά βήμα και ταυτόχρονα πολύ μεγάλες για δύο πλάκες ανά βήμα.

Όλοι είμαστε ίδιοι Νο2

Όλοι μας τραγουδάμε τραγούδια που δεν ξέρουμε τα λόγια και σκαρφιζόμαστε δικούς μας στίχους ή και δικές μας λέξεις. Εξάλλου η μουσική είναι αυτή που μας "ανεβάζει".

"...σε τροχιά αλιπετωωωωωώ!"

Όλοι είμαστε ίδιοι Νο1

Όταν μπούμε στο δωμάτιο του ξενοδοχείου όλοι ξαπλώνουμε στο κρεβάτι αναστενάζοντας: "Αααααάχ!"