"Lost in the sky..."

Ο Τζακ ξύπνησε, όπως και στο 1ο επεισόδιο, δίπλα στον χαριτωμένο τετράποδο πρωταγωνιστή της σπουδαιότερης τηλεοπτικής σειράς. Και ήταν αυτό, το τελευταίο επεισόδιο, που κάνει αυτή τη σειρά σπουδαία.

Ψεύτικες μνήμες Νο2

ηφξδσλ΄χνγηγορτξγβ ωκλ;εργ κερτ αλφκγ'ς ΄ς

"Μόνος και ξεχασμένος! Έτσι ένοιωθα! Οι μέρες μου περνούσαν σαν ταινία με πρωταγωνιστή κάποιον άλλο. Μέχρι που το αεροπλάνο μου έπεσε σε αυτό το νησί. Αυτόν τον ευλογημένο και καταραμένο τόπο. Εδώ βασανίστηκα και ταυτόχρονα λυτρώθηκα από το αβάσταχτο βάρος της ύπαρξής μου. Δεν ήθελα να πεθάνω αλλά δεν ήθελα να συνεχίσω να ζω έτσι."

"Άραγε ποια ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα το νόημα όλων αυτών; δεν ξέρω. Ξέρω μόνο ότι πριν συμβεί αυτό, το μυαλό μου έψαχνε για απαντήσεις. Για σημάδια και οιωνούς. Νόμιζα ότι αυτός ο κόσμος γύρω μου δεν είχε ανάγκη από 'μένα για να φτιάξω τους κανόνες του. Ότι εδώ όλα λειτουργούν με τον δικό τους τρόπο, καθορισμένο από μια ανώτερη δύναμη ξένη σε μένα. Αλλά έκανα λάθος. Όταν έβλεπα ξεχασμένα παπούτσια από δω και από 'κει μέσα στη ζούγκλα , νόμιζα ότι κάποιος προσπαθούσε να μου πει κάτι. Αυτός ο κάποιος ήμουν εγώ. Και μαζί με τους συντρόφους μου είχαμε ξεκινήσει αυτή την αναζήτηση μέσα στον μικρό φτιαχτό από μας κόσμο επειδή είχαμε την ανάγκη να ψάξουμε μέσα μας την αιτία της δυστυχίας μας. Το λόγο που ενώ όλα γύρω μας είναι σωστά, μέσα μας νοιώθουμε κενοί. Τώρα σκέφτομαι την Κέητ, τον Χέρλη, τον Σώγιερ και η αγάπη μου για αυτούς με πλημμυρίζει μέχρι που δάκρυα γεμίζουν τα μάτια μου. Τώρα ξέρω ότι καμιά θεωρία, καμιά θρησκεία δεν άντεξε στο κρας τεστ της ζωής μας. Όλα τα εμπόδια ήταν μέσα μου και μόνο εγώ μπορούσα να τα ξεπεράσω. Με λίγη βοήθεια από τους φίλους μου. Και τώρα μπορώ να πω με σιγουριά ότι δεν υπάρχει μίσος στον κόσμο μας. Δεν υπάρχει κακό. Δεν υπάρχει μαύρος καπνός που θα σε καταπιεί ολόκληρο. Το μόνο που υπάρχει είναι φόβος. Ο φόβος να ξεμείνεις στο νησί για πάντα. Χαμένος στο μυαλό σου για πάντα."